Wojskowość

Victorjos P de Zepp

Armią Królestwa Surmenskiego są Surmeńskie Siły Obronne. Dzielą się one na Obronę Lądową, Obronę Morską i Obronę Powietrzną. Teoretycznie na czele każdej z nich winien stać powoływany przez króla Taktyk, ale obecnie stanowiska to pozostają nieobsadzone. Wszystkie więc rodzaje wojsk podlegają obecnie Tesmotecie Obrony.

W czasie pokoju wszystkimi sprawami armii zarządza Tesmoteta Obrony. Tylko strategiczne plany obrony bądź budżet przyjmowany jest przez cały Sztab Generalny, w składzie: król, Tesmoteta Obrony, oraz Taksarcha, powoływany przez króla spośród najwyższych rangą dowódców. Podejmują decyzję jednomyślnie, a w razie braku możliwości osiągnięcia kompromisu, decydujące jest zdanie króla.

Jak każde siły zbrojne, także Surmeńskie Siły Obronne nadają swoim żołnierzom stopnie wojskowe, zgodnie z hierarchią.
Stopnie wojskowe dla Obrony Morskiej to (od najniższego):
a) marynarz,
b) bosman,
c) chorąży,
d) porucznik,
e) kapitan,
f) komodor,
g) admirał.
Stopnie wojskowe dla Obrony Lądowej i Powietrznej to (od najniższego):
a) szeregowy,
b) sierżant,
c) chorąży,
d) porucznik,
e) major,
f) pułkownik,
g) generał.

Ustawa o Surmeńskich Siłach Obronnych określa również poziomy Stanu Gotowości Bojowej (SGB). Przedstawiają się one następująco:
SGB 5 - stan pokoju;
SGB 4 - stan wysokiego zagrożenia terrorystycznego bądź niepokojów wewnętrznych;
SGB 3 - stan umiarkowanego zagrożenia zbrojnego;
SGB 2 - stan wysokiego zagrożenia zbrojnego;
SGB 1 - stan wojny;
SGB 0 - stan wojny, zagrożenie atakiem atomowym.
Zmiana poziomu SGB następuje w drodze uchwały Sztabu Generalnego, bądź decyzji Naczelnego Dowódcy.
Ogłoszenie SGB 2 upoważnia Sztab Generalny bądź Naczelnego Dowódcę do ogłoszenia powszechnej mobilizacji. Ogłoszenie SGB 1 upoważnia Sztab Generalny bądź Naczelnego Dowódcę do ogłoszenia, za zgodą Eklezji, powszechnego poboru.

Broń

Współczesne środki rażenia można następująco podzielić:
a) Broń konwencjonalna:
- broń biała;
- broń palna.
b) Broń rakietowa;
c) Broń masowego rażenia:
- broń jądrowa;
- broń biologiczna;
- broń chemiczna i bojowe środki zapalające.

BROŃ BIAŁA – jest obecnie przede wszystkim bronią paradną. Stanowi składnik umundurowania galowego. W walce używana ew. jako bagnety do walki wręcz, ponadto komandosi wyposażeni są w noże szturmowe, a czasem nawet w kusze – ze względu na ich ciche działanie.
Miecz ma także swoją symbolikę. Specjalna szabla jest symbolem władzy wojskowej króla, ponadto Tesmoteta Obrony na czas sprawowania urzędu otrzymuje jego symbol w postaci buławy.

BROŃ PALNA – to wszelka broń, która do miotania pocisków wykorzystuje proces szybkiego spalania prochu. Broń palna o kalibrze do 20 mm jest podstawowym wyposażeniem każdego żołnierza. Wyróżniamy różne jej rodzaje: pistolety i rewolwery (zasięg: ok. 50 m), pistolety maszynowe i karabinki automatyczne (zasięg: 450 m), granatniki, ręczne i ciężkie karabiny maszynowe oraz wielko kalibrowe karabiny maszynowe (zasięg: 1300-2000 m). Do obsługi tych ostatnich rodzajów broni palnej wymaga się przynajmniej 2 żołnierzy.
Broń palna o kalibrze powyżej 20 mm zwana jest bronią artyleryjską. Zaliczamy do niej moździerze, haubice, armaty, działa samobieżne, pojazdy opancerzone. Służą one do niszczenia celów naziemnych, okrętów nawodnych i środków napadu powietrznego.

INNA BROŃ KONWENCJONALNA – nie wymieniono powyżej jeszcze innej broni konwencjonalnej, mianowicie granatów, min, torped, i bomb lotniczych.

BROŃ JĄDROWA – to środki walki, które wykorzystują energię jądrową.

BROŃ BIOLOGICZNA – broń, w skład której wchodzą drobnoustroje chorobotwórcze oraz ich toksyny wywołujące epidemie chorób wśród ludzi, zwierząt i roślin (nie używana w armii surmeńskiej).

BROŃ CHEMICZNA – dzieli się na bojowe środki trujące i bojowe środki zapalające.
Bojowe środki trujące to takie związku chemiczne, które przez bezpośrednie działanie na organizm człowieka lub przez skażenie środowiska mogą spowodować masowe porażenie ludzi, zwierząt i roślin.
Bojowe środki zapalające środki służące do rażenia wojsk, wywoływania pożarów oraz do niszczenia sprzętu bojowego i dóbr materialnych nieprzyjaciela.

Bibliografia: Przysposobienie obronne, cześć pierwsza, wyd. Operon, aut. M. Gonkiewicz, A. W. Nowak, Z. Smutek. [/b]